the most dazzling girl: Maria Beikou
Το πιρούνι του Ταρκόφσκι
Κατέβασαν βιαστικά τα πράγματα από το αυτοκίνητο, η ίδια έτρεξε στην κρεβατοκάμαρα της. Απόγευμα Ιουλίου στο ωραιότερο σπίτι της Ελλάδας, η Μαρία Μπέικου κάθεται απέναντί μου. Με κοιτάζει, την κοιτάζω και η κουβέντα γρήγορα περνά στην ιστορία: όχι στη δική μου, που τέτοιες ώρες μοιάζει τυχερή. Στη δική της, στης Ελλάδας, στης Ρωσίας, στων ανθρώπων με πάθη, όπως και η ίδια.
«Τυχαίο; Δεν νομίζω», λέμε και γελάμε, αποκτώντας ένα δικό μας σλόγκαν που κολλούσε σε κάθε κουβέντα. Την ίδια ώρα οι άλλοι μαγειρεύουν –έχοντας προηγουμένως κόψει λαχανικά από τον κήπο της Λουκίας-, πηγαινοέρχονται, ανοίγουν κρασιά. Ο Γεωργούλας, ο Αντρέι, η φωνή της Μόσχας. Γελάει. Κλαίει. Περιγράφει και είναι ψύχραιμη. Δεκτική, ανοίγει τον κόσμο της. Όχι, έχω άδικο, δεν είναι ψύχραιμη, φέρει μια στωικότητα ο λόγος, το βλέμμα και η σιωπή της. «Αντε, θα έρθετε;», φωνάζουν; «Τυχαίο; Δεν νομίζω;», θα ξαναπεί. Θα φάει με όρεξη, θα πιεί κρασί, θα καταφέρει κι έναν πύραυλο Algida, από εκείνους που της αρέσουν.
Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στη Χαλκίδα, χρόνια είχε να πάει, θα το ήθελε πολύ. Κοιμήθηκα χαρούμενος με τούτο το ξαφνικό ραντεβού που έκλεισα. Εκείνη κι εγώ, θα τρώγαμε παγωτό. Ξύπνησε χωρίς πολλή διάθεση, ακύρωσε το ραντεβού, ήμασταν πλέον φίλοι κι ανάμεσά μας δεν χωρούσαν δικαιολογίες. Καθίσαμε να φάμε τηγανητά, ο ίσκιος της μουριάς υπέροχος. Στο τραπέζι βρίσκεται το πιρούνι που της χάρισε ο Ταρκόφσκι όταν θα ερχόταν επιτέλους ο Γεωργούλας στη Μόσχα. Τι δουλειά είχε το πιρούνι εκεί; Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Τρείς μήνες μετά, θα ξαναβρισκόμασταν στο ίδιο σπίτι, μέσα αυτή τη φορά. Ο τούρκος παίζει δυνατά στην τηλεόραση, η συζήτηση για την επικαιρότητα κυλά σαν να είμαστε πανελίστες έγκυρου ειδησεογραφικού δελτίου. Το τζάκι μουρμουρίζει, η Μαρία γελάει, μόνο γελάει. Όταν θυμώνει, θυμώνει για συγκεκριμένο λόγο: για εκείνους που πληγώνουν την ανιψιά της. Ημασταν πλέον οικογένεια κι έτσι μπορούσαμε να συζητάμε για εκείνα που οι άλλοι κρατούν κρυφά.
Η καπετάνισσα είχε σταθερές θέσεις: καθόταν πάντα σε συγκεκριμένες καρέκλες. Καμωνόταν αδιάφορα πως δεν την ενοχλούσε αν καθόσουν στη θέση της αλλά ήξερε ότι κάποιος θα σου το «σφυρούσε». Θα σηκωνόσουν. Όπως όταν τελείωσε η παράσταση «Μάουζερ». Πέρυσι. Εκεί τη γνώρισα πρώτη φορά, να υποδύεται δωρικά τον κατήγορο, να αναφέρεται στην Τασκένδη, στον εμφύλιο, στο μίσος. Eζησε μια ζωή (μια από τις τρεις που ρούφηξε) με αγάπη, μόνο αγάπη. Αλλά στον γάμο δεν μπορούσε να έρθει, είχε παράσταση. «Αχ, να μην το ΄ξερα». Ημασταν φίλοι και τη θέλαμε κοντά μας.
Μόνο αγάπη για το πιο μεγάλο κορίτσι που γνώρισα ποτέ. Θα σε θυμάμαι για πάντα.
the reading: Alexandros Papadiamantes
Φέτος συμπληρώνονται 160 χρόνια από τη γέννησή και 100 χρόνια από τον θάνατό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το βράδυ της 8ης Απριλίου 2011, θα πραγματοποιηθεί ολονύχτια «αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι που ίσως κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα, ευχαριστώντας έτσι την καλή τύχη που μας αξίωσε να κατοικούμε την ίδια μ’ αυτόν γλώσσα», όπως σημειώνεται στο δελτίο τύπου. Θα διαβαστούν τα κείμενα: «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», «Η φόνισσα», επιλογή από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στις ανθολογίες «Να είχεν ο έρωτας σαΐτες» και «Τα σκοτεινά παραμύθια»
Θα διαβάσουν: Ευριπίδης Γαραντούδης, Γιώργος Γιανναράκος, Σπύρος Γιανναράς, Πόπη Γκανά, Μιχάλης Γκανάς, Κωστής Γκιμοσούλης, Θοδωρής Γκόνης, Βασίλης Γκουρογιάννης, Άρης Δαβαράκης, Σωτήρης Δημητρίου, Άννα Δαμιανίδη, Μάνος Ελευθερίου, Σοφία Ζαραμπούκα, Ζυράννα Ζατέλη, Άλκη Ζέη, Αλέξης Ζήρας, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Γιώργος Θεοχάρης, Γιάννης Καλπούζος, Κώστας Κατσουλάρης, Λώρη Κέζα, Κώστια Κοντολέων, Μάνος Κοντολέων, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Σωκράτης Κουγέας, Νίκος Κουνενής, Στάθης Κουτσούνης, Όλια Λαζαρίδου, Νίκος Λαμπρόπουλος, Δημήτρης Λάππας, Κώστας Λογαράς, Άννα Λυδάκη, Κώστας Μαυρόπουλος, Μιχαήλ Μήτρας, Μάριος Μιχαηλίδης, Γιάννης Ν. Μπασκόζος, Γωγώ Μπρέμπου, Θανάσης Νιάρχος, Μαρίζα Ντεκάστρο, Χριστίνα Ντουνιά, Αλέξης Πανσέληνος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Βασίλης Παπαθεοδώρου, Λάκης Παπαστάθης, Νικήτας Παρίσης, Αργυρώ Πιπίνη, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Ροσσάνα Πώποτα, Θωμάς Σκάσσης, Ντίνος Σιώτης, Γιώργος Συμπάρδης, Μαρία Σφυρόερα, Μαρία Τσαγκαράκη, Διονύσης Τσακνής, Ευγενία Φακίνου, Ρένος Χαραλαμπίδης, Βασίλης Χατζηιακώβου, Τάκης Χατζόπουλος.
Πολυχώρος «Μεταίχμιο», Ιπποκράτους 118, Αθήνα
the summer play: Othello
Οι ανακοινώσεις του καλοκαιριού ξεκινούν από την πρώτη μέρα της άνοιξης. O Γιώργος Κιμούλης αγκαζέ με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη μεταφράζουν, σκηνοθετούν, πρωταγωνιστούν. Οι δυο από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς, αποφάσισαν να πειραματιστούν στο κλασικό κείμενο του Αμλετ έπειτα από δυο σαιζόν θεατρικής επιτυχίας στο “Σλουθ”. Μαζί τους θα είναι η Σμαράγδα Καρύδη.
the research: women and sense of humor
Τι κάνουν πέντε γυναίκες καθισμένες σε έναν καναπέ; Σπάνε πλάκα.
Τετάρτη βράδυ, όχι βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ ή ελληνικού πρωταθλήματος. Η Ρ., η Σ., η Μ. και η Λ. κάθονται στο κεντρικό τραπέζι ενός μπαρ. Τρώνε. Η υποτίθεται ότι τρώνε διότι οι σαλάτες που έχουν παραγγείλει είναι ανέγγιχτες σε αντίθεση με το μπουκάλι της βότκας το οποίο ολοένα και αδειάζει. Αγκαλιάζονται, φωνάζουν, γελάνε. Πολύ. Δυνατά. Συνεχώς. «Το γέλιο ανταποκρίνεται σε ορισμένες απαιτήσεις τής από κοινού ζωής. Το γέλιο οφείλει να έχει μια κοινωνική ιστορία», έλεγε ο γάλλος φιλόσοφος Ανρί Μπεργκσόν και φαντάζομαι πως τούτες οι τέσσερις φίλες πρέπει να γνωρίζονται πολλά χρόνια. Το χιούμορ των γυναικών αποτελεί έναν αναγνωρίσιμο κώδικα για να εκφραστούν, να εξομολογηθούν, να σχολιάσουν, να συμβουλεύσουν η μια την άλλη. Μπορεί να είναι λεπτό, όπως τα πειράγματα των γυναικών που περιγράφει η Μαρζιάν Σατραπί στις νουβέλες της ή πιο γαργαλιστικό όπως αυτό που ανταλλάσσουν οι γυναίκες του Αλμοδόβαρ.
Ιστορικά, το πρώτο καταγεγραμμένο γυναικείο αστείο, και μάλιστα αυτοσαρκαστικό, αναφέρεται στη Γένεση της Βίβλου. Η Σάρα ονόμασε τον γιο της Ισαάκ, που στα Εβραϊκά σημαίνει: “θα γελάσει”, πιθανότατα λόγω της ηλικίας που είχε η ίδια όταν τον γέννησε. Το χιούμορ, ως λήμμα στο λεξικό του Δορμπαράκη, στριμώχνεται ανάμεσα στον «χιονοστρόβιλο» και τον «χιτώνα» και ορίζεται ως «εύθυμη διάθεση, άκακη ειρωνεία, πνευματώδης αστεϊσμός, γελαστή αντιμετώπιση δυσκολίας ή παθήματος». Ενας στρόβιλος, λοιπόν, ο οποίος μπορεί να καταλήξει και σε παγετώνα αν η ποιότητα του αστείου είναι κακή, ένας χιτώνας που από μέσα του θα αποκαλυφθεί η προσωπικότητα εκείνης που θα αστειευτεί. «Το χιούμορ είναι υπέρβαση της κοινής σύμβασης: της λογικής, του λόγου, των φαινομένων, των εικόνων», λέει η βουλευτής Λιάνα Κανέλλη. «Απαιτεί πάντα – τουλάχιστον- δυο, γιατί είναι η αμφίδρομη σχέση που θα βγάλει γέλιο. «It takes two to tango. Βγαίνει αβίαστα, σε κάνει να υπομειδιάς και στην ανάμνησή του να χαμογελάς ξανά. Είναι ένα συνθετικό ταλέντο, ένα άφυλο χάρισμα με βασικό χαρακτηριστικό την ικανότητα εύστοχου αυτοσαρκασμού. Η καλλιέργεια αποτελεί προϋπόθεση, ενώ η μόρφωση όχι πάντα», και καταλήγει πως «το γυναικείο χιούμορ το βρίσκεις προσωποποιώντας το. Δεν είναι θέμα φύλου. Αποτελεί, βέβαια, κρυφό προνόμιο της γυναίκας. Μπορεί να κερδίσει σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων, αλλά δεν είναι καθολικής αποδοχής, εκτός και αν η γυναίκα διαθέτει το χάρισμα να το μετατρέπει σε κομμάτι της δημόσιας εικόνας της, όπως η Μαλβίνα Κάραλη». Ξεχώριζε πάντα το αδιόρατο και υποδόριο χιούμορ της Μαρίας Ρεζάν, της αρέσει η γραφή της Ελενας Ακρίτα και της Μανίνας Ζουμπουλάκη, ή το καινοφανές χιούμορ στην πολιτική γραφή της δημοσιογράφου Λώρης Κέζα.
Ομορφη και αστεία; Αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο
Φαντάζεστε την επικρατέστερη διαγωνιζόμενη των καλλιστείων να έλεγε ένα ανέκδοτο για ξανθιές αντί να απαντούσε στην υποθετική ερώτηση: «Ποιά γυναίκα θαυμάζεις» ή «Ποια είναι η άποψή σου για το θέμα της Σομαλίας»; Μάλλον απίθανο διότι το στερεότυπο θέλει τη γυναίκα, πολύ περισσότερο την όμορφη, να μην είναι αστεία. Η Πατρίσια Μαρξ, συγγραφέας και μάλιστα η πρώτη γυναίκα που έγραψε στο «Harvard Lampoon», μια σατιρική έκδοση των φοιτητών του Χάρβαρντ, θεωρεί ότι οι όμορφες γυναίκες είχαν πάντα χιούμορ, απλώς αποφάσισαν πλέον να το εκφράζουν.
Η Ελενα Μαυρίδου είναι ταλαντούχα, όμορφη, νέα και με χιούμορ. Αναρωτιέμαι πως αντιμετωπίζεται μια τέτοια γυναίκα σε μια κοινωνία που έχει συνδέσει την καλλονή με την έλλειψη χιούμορ; «Πράγματι, θεωρείται δεδομένο ότι οι όμορφες γυναίκες δεν διαθέτουν αίσθηση χιούμορ. Αυτό έχει να κάνει όμως με την κοινωνική εικόνα. Μια γυναίκα που έχει μεγαλώσει ως όμορφη, έχει λάβει αυτό το μήνυμα και έχει δρομολογήσει ανάλογη συμπεριφορά. Ψυχρή, απόμακρη, κάπως έτσι τη χαρακτηρίζουμε. Εχει συνηθίσει να κερδίζει με την ομορφιά της. Αν όμως είναι στη φύση της, το χιούμορ της θα σπάσει τη νόρμα». Η σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη το πάει ένα βήμα πιο πέρα: «εκείνες που είναι υπερπροστατεύουν την εικόνα τους δεν τολμούν ούτε έρωτα να κάνουν από φόβο μην τσαλακωθούν. Το να μένεις εγκλωβισμένος στα εξωτερικά χαρακτηριστικά σου είναι ασπίδα που καταλήγει σε παγίδα. Η ομορφιά ξεπερνά την εξωτερική εμφάνιση. Υπάρχουν πολύ όμορφες stand- up comedians που επειδή στη σκηνή γιατρεύουν ένα άλλο τραύμα κι όχι εκείνο της εξωτερικής ομορφιάς, τολμούν και αυτοσαρκάζονται, πρακτική που αποτελεί τον πυρήνα του χιούμορ». Και τότε, όταν δηλαδή «μια γυναίκα με χιούμορ διαθέτει τα αντικειμενική προσόντα της καλλονής», καταλήγει η βουλευτής του ΚΚΕ, «πράγματι λάμπει».
Ανδρες; Πεταμένα λεφτά
Η ηθοποιός Ζοσιάν Μπαλασκό πιστεύει στην ανυπολόγιστη δύναμη του χιούμορ: «Σου δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεις πιο ενδιαφέροντες άνδρες διότι μπορείς να ξεχωρίζεις τους πιο έξυπνους. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την ομορφιά, δεν ήμουν ποτέ όμορφη για να ξέρω». Ισως έχει δίκιο τελικά ο Mr. Big ο οποίος είχε πει στην Κάρι του «Sex and the City», μια βραδιά πολύ πριν τα φτιάξουν και έπειτα την απατήσει, της ζητήσει συγχώρεση, τον διώξει και παντρευτούν, ότι: «Υπάρχουν πολλές όμορφες γυναίκες στην πόλη μα τελικά αναζητάς εκείνη με την οποία μπορείς να γελάς». Ξύπνιος εκείνος, αστείο και όμορφο κορίτσι εκείνη. Ομως, η Αμερικανίδα συγγραφέας Κέιτ Σάνμπορν έγραφε το 1995 στο βιβλίο της «The wit of Women»: «Δεν είναι συνετό για μια γυναίκα να εκφράζει το πνεύμα της, σε κανέναν άνδρα δεν αρέσει να καπελώνεται από μια καλύτερη και πιο φρέσκια ατάκα που βγαίνει από τα χείλη μιας κυρίας. Καμία γυναίκα δεν θέλει να θεωρείται σαρκαστική. Οχι, όχι, είναι επικίνδυνο». Οι γυναίκες ήξεραν, λοιπόν, να κρύβουν όλαόσα θα έκαναν έναν άνδρα να νιώθει ανασφαλής. «Οι άνδρες διαθέτουν το πλεονέκτημα, σε σύγκριση με εμάς τις γυναίκες, να διηγούνται την ιστορία με τον τρόπο που εκείνοι επιλέγουν», αναφέρει η Τζέιν Οστιν στο βιβλίο της «Πειθώ». Η έκφραση άποψης, με οποιονδήποτε τρόπο, αποτελούσε πάντα προνόμιο των ανδρών, ενώ για τη γυναίκα θεωρούνταν ιδιαιτέρως απρεπής συμπεριφορά. Και αν οι σουφραζέτες έπεισαν τον κόσμο για το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν, ποιος είναι εκείνος που άφησε τις γυναίκες να γελούν δημόσια; Να προκαλούν το γέλιο; Δεν είναι εύκολη η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα . Η αίσθησή μου είναι ότι η γυναίκα αποτελούσε πάντα αντικείμενο χιούμορ των ανδρών οι οποίοι ,πατώντας σε στερεότυπα, προκαλούσαν προφανή αστεία. Η χαζή ξανθιά, η κακιά πεθερά, η ανεπρόκοπη γυναίκα, η ανέραστη γεροντοκόρη. «Πάνω μας γράφεται ανδρικό χιούμορ: από καλή σάτιρα – το χιούμορ της Λυσιστράτης παραμένει κορυφαίο- μέχρι μπαρουφοειδείς ατάκες. Από την άλλη, αν ακούσετε γυναικοπαρέα να θάβει άνδρες, μάλλον θα ντραπείτε. Αν αποφασίσει μια γυναίκα να γίνει σκληρή ή κακιά, ο άνδρας θα πρέπει να κρυφτεί», σημειώνει η Λιάνα Κανέλλη. «Σαφώς όμως υπάρχει ένα αισθητικό όριο στο τι μπορούμε να σαρκάσουμε οι γυναίκες: οφείλει να είναι κοινωνικά αποδεκτό και να μην γκετοποιεί ως πολύ περιθωριακές ή γραφικές φιγούρες», διευκρινίζει η σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη, συμπέρασμα που εισπράττει από το κοινό των βραδιών stand- up comedy που σκηνοθετεί: «σοκάρεται περισσότερο αν ακούσει μια γυναίκα να λέει τα ίδια πράγματα που θα πει ένας άνδρας». Read more…
thank you
Ζούσαμε μεγάλες στιγμές τότε, όλα φαίνονταν αλλιώς, η γυαλάδα του πρώτου, του νέου, του μοναδικού. Που να γνωρίζαμε τότε την επανάληψη. «Φοβάσαι;», ρώτησα, «ούτε ξέρω τι σημαίνει», απάντησες, «μια φορά είδα ένα παιδί να τρέχει πίσω από μια μπάλα και λίγο πριν γίνουν ένα, γύρισε και με κοίταξε “μην φοβάσαι”, είπε. Το πίστεψα και από τότε ποτέ δεν αναμετρήθηκα με κανέναν αλλιώς. Μόνο στα ίσια».
Περπατούσαμε και μια μουσική έδινε τον ρυθμό, «είχα χρόνο να ακούσω τόσο ωραία μελωδία», είπες δειλά. «Δεν ακούω τίποτα», είπα και εννοούσα πως εκείνο το απόγευμα που πρώτη φορά μου είπες ότι με αγαπάς, αποφάσισα να μην ακούσω τίποτε άλλο παρά μονο την ανάσα σου. Ακόμη και τώρα, εκείνη μου δίνει τον ρυθμό να περπατώ ξωπίσω σου πάντα.
«Θέλω να κρατήσω αυτή τη στιγμή στο νου μου για πάντα», είπες και έφτιαξες με τα δάχτυλα των χεριών σου ένα τετράγωνο, σαν μια φωτογραφική μηχανή και είπες «κλικ». Δάκρυσες και εσύ κι εγώ μαζί διότι μόλις ακούστηκε ο ήχος, η στιγμή χάθηκε. Πήγε τροχαδην στη μνήμη για να στριμωχτεί μαζί με όλα εκείνα τα στιγμιότυπα που μας δένουν μαζί. Δεν τα θυμόμαστε, δεν τα αποφεύγουμε, δεν θα τα ξεχάσουμε.
«Θα μ’ αγαπάς;», αναρωτήθηκες και χωρίς να περιμένεις απάντηση, έβγαλες τα ρούχα σου και βούτηξες στην αμφιβολία. Κολυμπούσες, αποφασιστικές κινήσεις μέσα στο ρευστό «λες;», δεν κοίταξες πίσω, δεν μπορούσες να δεις μπροστά. Αρχισες να χάνεσαι, έκλεινα τα μάτια, γίνονταν σχισμές για να σε δω καλύτερα. Τότε έφτιαξα με τα δάχτυλά μου ένα τηλεσκόπιο από εκείνα που μετατρέπουν σε εικόνες ρεαλιστικές τα άφαντα και αόρατα. Και τότε σε είδα μπροστά μου, με τα δάχτυλα σου να σχηματίζουν μια φωτογραφική μηχανή. Σου ‘κλεισα το στόμα, δεν πρόλαβες να πεις «κλικ». Αλλά μόλις ειπώθηκε.
the play: Sleuth
Δύναμη. Αδυναμία. Πάντα υπάρχει μια στιγμή αδυναμίας, εκείνη στην οποία θα προσκαλέσεις τον εχθρό, τον αντίπαλο, να γίνει παίκτης. Σωτήρας. Ενα ταγκό, στο οποίο νικητής θα στεφθεί εκείνος που θα πατήσει τη σκανδάλη. Τότε θα έχει τελειώσει το παιχνίδι.
Σλουθ, με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη
Θέατρο Αθηνών: Βουκουρεστίου 10, τηλ.: 2103312343
the artist: Christian Lacroix
One of the greatest designers alive, Christian Lacroix, designs furniture (armchairs, tables, lamps) and carpets for italian company of mosaics and marbles, SICIS. The collection will be revealed by summer 2011.
the TED Prize Winner: JR
The quote: Yorgos Lanthimos
It is extremely difficult to find something to say on such occasion. I don’t know how i feel exactly. It is sure that i am surprised and happy. I think of my fellow workers and i am proud. I don’t know what else; this may not seem like an official statement but itactually is”. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τι να πεις σε μια τέτοια περίπτωση. Δεν ξέρω ακριβώς πως νιώθω. Είμαι σίγουρα ξαφνιασμένος και χαρούμενος. Σκέφτομαι τους συνεργάτες μου και είμαι περήφανος. Δεν ξέρω τι άλλο. Ίσως αυτό να μη μοιάζει πολύ με επίσημη δήλωση, αλλά είναι»
Γιώργος Λάνθιμος
the butcher’s video
<p><a href=”http://vimeo.com/17414275″>Ευβιότοποι</a> from <a href=”http://vimeo.com/user5321981″>Temp</a> on <a href=”http://vimeo.com”>Vimeo</a>.</p>
Κατάστημα Αθηνών Αγγελοπούλου 4, 115 25 Ν. Ψυχικό, http://www.eviotopoi.gr
the oscar nomination: Dogtooth
The artist: Akrithakis
ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ
26.ο1- 3ο.ο4, Πινακοθήκη Γρηγοριάδη, Μαρίνου Αντύπα 18, Νέο Ηράκλειο, τηλ.: 210 2719.744, http://www.pinakothiki.eu
the show: Gucci Fall Winter 2o11/2o12
the relaunch: Thierry Mugler men
Ο νέος creative director του οίκου Thierry Mugler, Νικόλα Φορμιτσέτι, παρουσίασε χθες στο παριζιάνικο fashion week την ανδρική σειρά “Anatomy of Change”‘. Το μυαλό που κρύβεται πίσω από τις εμφανίσεις της Λέιντι Γκάγκα επαναλανσάρει ουσιαστικά την ανδρική σειρά του οίκου και ταρακουνάει τα λιμνάζοντα νερά του.
Διάβασε και δες: http://tmagazine.blogs.nytimes.com/2011/01/19/just-tell-them-its-mugler/
The city: Tokyo
Friend and designer at Atelier Loukia, Theodora Christopoulou traveled to Tokyo a few years ago and wanted to see everything. She shooted signs, kids, ladies, boulevards.
the singer: Monika
Παράξενο κορίτσι, βραχνή φωνή, μελαγχολική. “Εν κινήσει, πάντα σκέφτομαι τοπία και εικόνες όταν γράφω. Γι’ αυτό και οι μουσικές μου είναι κινηματογραφικές”. Το μικρό πρόσφατο θαύμα της ελληνικής μουσικής δεν έχει ως πρώτη προτεραιότητα τη μουσική αλλά τις σπουδές της, τα μαθηματικά. Της αρέσουν όμως οι συναυλίες.
Πέμπτη 17, Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου
Fuzz Club: Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1, Ταύρος,
the artist: Nanos Valaorites
«Η σειρά αυτή από φαντασιώσεις για το πως μπορούν, με μία σύγχρονη οπτική – με κάποιο χιούμορ και παρωδία, να παρουσιαστούν, οι θηλυκές θεές, σε θνητές, (γυναίκες) και τα πολλά μυθολογικά τέρατα, που βρίθουν στα πιο μεγάλα σε έκταση και αξία ελληνικά ποιήματα, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Τα σχέδια αυτά, δεν αποτελούν πιστή απεικόνιση αλλά παράφραση, παραφθορά μοντερνιστική, όπως π.χ. το έργο με τίτλο: το “Αυτοκίνητο κορίτσι της Τροίας” , με χρονικές αναδρομές, εκσυγχρονισμούς και άλλα παιχνίδια με τα χρώματα και τα σχέδια και το τέχνασμα του αναχρονισμού – όπως π.χ. στην Αναγέννηση παρουσίαζαν τα πρόσωπα του Ομήρου με κουστούμια της εποχής της. Σε εμάς κάτι τέτοιο επιχείρησε και ο Νίκος Εγγονόπουλος, όταν δεν παρουσίαζε τα μυθολογικά τα πρόσωπα γυμνά». Ο φιλόσοφος, Νάνος Βαλωρίτης παλεύει με «Θεές, γυναίκες και τέρατα στον Ομηρο».
Εγκαίνια: 8 Φεβρουαρίου 2011, «Αστρολάβος artlife», Ηροδότου 11, Κολωνάκι, τλφ.: 210 7221.200, www.astrolavos.gr
the fashion show: Loukia at Tokyo
The song: famous blue raincoat
Σαν να είσαι καλεσμένος σε παιδικό πάρτυ. ;Ενα κορίτσι θέλει την ανεξαρτησία του, βρίσκει σπίτι, προσπαθεί να το συντηρήσει, η κολλητή τα φτιάχνει με τον πρώην. Μοιάζει δειλή, παίρνει θάρρος από τον πρώην νοικάρη του σπιτιού στο οποίο μένει (έχει αφήσει κάτι κούτες με τα πράγματά του, τα οποία εκείνη ψαχουλεύει, τα διαβάζει, τα οικειοποιείται). Τον κάνει ήρωα στον νου της, ο μάγκας που την έκανε για τα νησιά. Εκείνος επιστρέφει, φλώρος ήτανε, στον πατέρα του δούλευε, δεν έγινε ποτέ ο μποέμ που είχε εκείνη φανταστεί. Τέλος.
Κλισέ, στερεότυπα και κινηματογραφική αμηχανία σε διαλόγους ψεύτικους, πλάνα ατέλειωτα, κακό ρακόρ (η σκηνή της πρωταγωνίστριας στο μετρό), κορύφωση ανύπαρκτη. Η μοναδική σκηνή, στην οποία σκέφτηκα: “κάτι πάει να γίνει”, ήταν εκείνη που η κόρη αντιμετωπίζει ευθέως τη μητέρα. “Με μπούκωνες για να με κρατάς στο χέρι”, κάτι τέτοιο της είπε. Ο θεατρινισμός της μητέρας που μπούκωνε την κόρη μου προκάλεσε αμηχανία.
Μέσα σε μια κούτα θα βρει και ένα CD. Ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιζε Μόρισεϋ, όμως έπαιξε αυτό:
the writer: Thanassis Chimonas
the day: blue Monday
Ευτυχώς που σήμερα ξεκίνησαν οι εκπτώσεις. Τρεις άνθρωποι να σου πουν “δεν σε βλέπω καλά”, αρχίζεις και πείθεσαι. Αν υπάρχει και εξίσωση να το αποδεικνύει, τότε επιστρέφεις στο κρεβάτι, ξαπλώνεις και λες πως αυτή η Δευτέρα δεν υπάρχει. Μετά την bad hair day, την casual Friday και τα bank holidays, η Blue Monday, δηλαδή η τρίτη Δευτέρα του Ιανουαρίου, αποτελεί την πιο καταθλιπτική ημέρα του χρόνου.
Σύμφωνα με τον πρώην λέκτορα του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, Κλιφ Αρναλ W ο καιρός, D το χρέος, d ο μηνιαίος μισθός, T οι μέρες που πέρασαν από τα Χριστούγεννα, Q o χρόνος αποτυχίας του new year’s resolution, Μ τα επίπεδα κινήτρων, και ΝΑ η ανάγκη να αναλάβεις δράση αλληλεπιδρούν με τέτοιον τρόπο ώστε τη συγκεκριμένη μέρα να σου τελειώνει η αισιοδοξία των γιορτών.
the city: L.A.
the second life of toys
The showroom: Moooi
Προσθέστε μια ακόμη κουκίδα στον λονδρέζικο χάρτη του ντιζάιν. Μετά το Μιλάνο και την Αμβέρσα, η Μoooi άνοιξε το νέο της showroom στην hip γειτονιά Portobello Dock. «Μια ελεύθερη πόλη που προσφέρει τα καλύτερα του κόσμου σε κάθε τομέα: τέχνη, αρχιτεκτονική, μουσεία, εστιατόρια, ανθρώπους», δήλωσε ο Κάσπερ Βίσερς, CEO της Μοοοi. Η θέα, το κτίσμα, η εσωτερική αρχιτεκτονική, όλα συνηγορούν στην αποθέωση του ντιζάιν. Λευκοί τοίχοι, ψηλά ταβάνια, πάτωμα σχεδιασμένο από τον Μαρσέλ Γουόντερς που δίνει την αίσθηση του τρισδιάστατου. Η νέα Monster chair, το τραπέζι «5 O Clock», η λάμπες «Horse» και «Εmperor» έχουν πάρει τη θέση τους για τα μάτια των επισκεπτών, οι οποίοι μπορούν, μέσω ραντεβού, να ζήσουν από κοντά τον κόσμο της Moooi.
Deloudis Objet, Σπευσίππου 3-5, Κολωνάκι, τηλ.: 210 7235.684
The quote
«Τα social media είναι ιδανικά για τα μέτρια πνεύματα
που συνηθίζουν να έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Ως γνωστόν, οι βλάκες είναι πάντα σίγουροι,
οι σοβαροί γεμάτοι αμφιβολίες (Μπέρτραντ Ράσελ).»
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Lifo, 12.o1.11
the graphic designer: Giannis Kouroudes
Ο σκηνοθέτης των γραφικών τεχνών Γιάννης Κουρούδης στέκεται δίπλα στον Γιώργο Κορρέ συνθέτοντας γραμματοσειρές, φωτογραφίες και εικονογραφήσεις.
«Όταν το 1993 παρουσίασα για πρώτη φορά στον Γιώργο Κορρέ τις συσκευασίες που είχα σχεδιάσει για τα φυσικά προϊόντα του, εκείνος απογοητεύτηκε. Δεν του άρεσε τίποτα», θυμάται ο art director και επικεφαλής γραφιστικού σχεδιασμού της εταιρείας Κορρές, Γιάννης Κουρούδης. «Του είχα πει: “μα πρόκειται για μια παγκόσμια δουλειά, που θα αντέξει πολλά χρόνια”. Ήταν λίγο θρασύ για να το ξεστομίσω», συνεχίζει. Όμως ήταν γεγονός. Τα προϊόντα, περισσότερα από τετρακόσια πια, πωλούνται σε περισσότερες από σαράντα χώρες στον κόσμο. «Ήταν πρωτοποριακή η δουλειά μας. Σήμερα μοιάζουν mainstream και έχουν εμπνεύσει πολλούς – φανταστείτε όμως ότι δεκαπέντε χρόνια πριν, τα φυσικά καλλυντικά είχαν τελείως διαφορετική αισθητική. Του… ταγαριού», λέει και γελά.
«Δύσκολα βρίσκεις συνεργάτες όπως ο Κορρές. Ανοικτός, τίμιος, έξυπνος, ένας αξιόλογος άνθρωπος και ιδιοφυής επιχειρηματίας. Δουλεύει μαζί σου εν λευκώ σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο οικονομικό. Ως ομάδα δημιουργήσαμε το δικό μας συντακτικό. Ο Κορρές παραμένει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλους τους συνεργάτες». Read more…
The old fashioned comment via mail
Πριν μερικούς μήνες είχα κάνει μια μεγάλη βόλτα στο Πεδίο του Αρεως, αρκετά κομμάτια της νέας μορφής του οποίου είχαν μόλις παραδοθεί στο κοινό. Συνομίλησα με το γραφείο του Αλέξανδρου Τομπάζη, με την υπερνομάρχη Ντίνα Μπέη, με περίοικους. Εγραψα γι’ αυτή τη βόλτα στην Athens Voice. Μέσα σε όλα, αναφέρθηκα και σε κάτι παλαβούς που τρέχουν στην Αλεξάνδρας, εννοώντας, φυσικά, αυτοκινητιστές κι όχι δρομείς.
Οταν έφτασε ο φάκελος της φωτογραφίας στα χέρια μου παραξενεύτηκα πολύ. Χειρόγραφη διεύθυνση στην εδώ και χρόνια παγιωμένη εποχή της μηχανογράφησης; Φαντάστηκα πως μέσα είχε φωτογραφίες από συγγενείς μετανάστες. “Εδώ ο Πέρκιουλες Τζέι Αρ μπροστά στο Hummer του ανκλ Τζον”.
Η επιστολή, επίσης χειρόγραφη, συνταγμένη από τον κύριο Δημ. (Δημήτρη; Δημοσθένη;) Ντουράκο, ο οποίος, εκπροσωπώντας τους δρομείς του Πεδίου του Αρεως”, μου τη ¨λέει” σε άψογη ελληνική πως δεν είναι παλαβοί εκείνοι που τρέχουν και πως ο χαρακτηρισμός μου είναι άστοχος. Ευγενικός λόγος, η μπηχτή γράφεται στο τέλος, η επιστολή έχει φωτοτυπηθεί πριν μου σταλεί, προφανώς για να κρατηθεί και στο δικό του αρχείο. Σκέψεις καθαρογραμμένες, φωτοτυπημένες, διπλωμένες σε ένα φάκελο, απεσταλμένες, πρωτοκολλημένες. Μέχρι να φτάσει ο φάκελος στα χέρια μου, είχαν ήδη εκδοθεί τρία ή τέσσερα νέα τεύχη. Στο site είχαν “ανέβει” εκατοντάδες ποστ, ειδήσεις επικαιρότητας και βίντεο που κάνουν συντροφιά σε εκείνους που πλήττουν στο γραφείο. Ο κύριος Ντουράκος επέλεξε το ταχυδρομείο κι όχι τη βιάση του e mail, του πληκτρολογίου, του reply now. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ τη Δευτέρα.
the social media effect: Louis Vuitton
via @mrPhivos
Από νωρίς το πρωί, η φήμη ότι “σφράγισαν” το κατάστημα του οίκου Louis Vuitton στην Κηφισιά έχει ανάψει φωτιές στο twitter. Ξεκινώντας από μπλογκ και καταλήγοντας πάλι σε εκείνα, κάποιοι έκαναν πλάκα, άλλοι αναθεμάτιζαν τα φράγκα που πλήρωσαν για τις μαϊμούδες που σίγουρα τους πούλησαν. Αναρωτήθηκα ποια να ήταν η κοσμικιά που αγόρασε από δω τη γόβα και πήγε στο Παρίσι να την αλλάξει, τι νούμερο ήταν, αν είχε κότσι (η κοσμικιά, όχι η γόβα). Η διάψευση που ήρθε από το γραφείο τύπου της Louis Vuitton άργησε πολύ, έστω κι αν ήταν μόνο μερικές ώρες. Η δύναμη των social media είναι μεγαλύτερη κι από την τελευταία κουτσομπόλα της Κηφισιάς που φορά ή δεν φορά γόβες Louis Vuitton.
Ιδού και το ΔΤ
LOUIS VUITTON
Αθήνα, 13 Ιανουαρίου 2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η είδηση που δημοσιεύτηκε σε μέσο επικοινωνίας οτι το ΣΔΟΕ έκλεισε για 4 ημέρες το κατάστημα Louis Vuitton στην Κηφισιά, δίοτι υποτίθεται, διέθετε πλαστά προϊόντα, είναι απολύτως ανυπόστατη και δυσφημιστική.
Ο αγώνας ενάντιον των απομιμήσεων είναι μακροπρόθεσμη δέσμευση της στρατηγικής του οίκου Louis Vuitton παγκοσμίως. Η εταιρεία πιστεύει ότι είναι απαραίτητο να προασπίσει την ιστορική τεχνογνωσία του Οίκου καθώς και το έργο του ανθρωπίνου δυναμικού της, διώκοντας τα παράνομα δίκτυα που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη περιβαντολογική συνείδηση και την παγκόσμια οικονομία.
Η πώληση πλαστών προιόντων αποτελεί σοβαρό αδίκημα του οποίου τα οικονομικά οφέλη χρηματοδοτούν εγκληματικές οργανώσεις σε βάρος των καταναλωτών, εταιρειών και δημοσίων φορέων. Κατά συνέπεια απαιτείται υπεύθυνη στάση από όλους τους παράγοντες της οικονομίας.
Η εταιρεία Louis Vuitton, είναι πιο αποφασισμένη από ποτέ να προστατεύσει και να προασπίσει την αξία του Οίκου και το συμφέρον των πελατών του.
Η εταιρεία Louis Vuitton εγγυάται την αυθεντικότητα των προϊόντων της μέσω του αποκλειστικού δικτύου διανομής της. Τα προϊόντα Louis Vuitton πωλούνται μόνο στα καταστήματα Louis Vuitton και μέσω της ιστοσελίδας louisvuitton.com.
Ο από κοινού αγώνας εναντίον των απομιμήσεων αποτελεί τον αποτελεσματικότερο τρόπο επίλυσης του προβλήματος.
Η εταιρεία Louis Vuitton επιδεικνύει μηδενική ανοχή στο καθεστώς απομιμήσεων.
The 41 Places to Go in 2011
Salonica is one of the 41 cities NYTimes recommend for 2011 that take you to the end of the world and back.
38. Salonika, Greece
Out of the country’s economic woes, a new wave of artists.
It may come as cold comfort to the Greeks, but the country’s financial woes have made it prime territory for bargain-hunting tourists. The coastal city of Salonika, often overlooked by tourists in favor of Athens, has been gaining momentum for the last several years with its prolific cultural scene. Now, with British Airways adding a direct route from London and a new mayor pushing forward a spate of major cultural and tourism initiatives, Salonika is hotter than ever.
The newest wave of culture makers in the laid-back city include the nonprofit Dynamo Project Space, which gives a platform to up-and-coming local artists, architects and designers, and Sfina, a self-appointed “urban prankster network” that instigates flash mob-style events in public spaces. Since it opened last summer, the eco-conscious design firm 157173 has garnered attention for its offbeat minimalist lamps, mobiles and other design objects that are equal parts Bauhaus and Joan Miró.
— CHARLY WILDER
http://travel.nytimes.com/2011/01/09/travel/09where-to-go.html
the confession: DOCTV
Leasted 